....و در آغاز     ....و    ....و در آغاز هیچ نبود

                       کلمه بود

                       و ان کلمه خدا بود.

                       عظمت همواره در جستجوی چشمی است که او را ببیند

                       و خوبی همواره در انتظار خردی است که او را بشناسد

                       و زیبایی همواره تشنه دلی که به او عشق ورزد

                       و غرور در ارزوی عصیان مغروری که بشکندش و سیرابش کند

                       و خدا عظیم بود و خوب وزیبا و مغرور

                       اما کسی نداشت.

                          خدا زنده جاوید بود

                       که در کویر بی پایان عدم تنها نفس می کشید..........

                       دوست داشت چشمی ببیندش و دوست داشت دلی بشناسدش

                       و در خانه ای گرم از عشق و روشن از اشنایی و استوار از ایمان و پاک                              

                       از خلوص خانه گیرد.         

                                و خدا افریدگار بود

                                و دوست داشت بیافریند:

                                زمین را گسترد

                        و دریا ها را از اشک هایی که در تنهاییاش ریخته بود پر کرد

                                             و کوههای اندوهش را

                                             که در یگانگی دردمندش بر دلش توده گشته بود

                                             بر پشت زمین نهاد................

نوشته های دیگران ()